<<سلمان باب الله>>

   عالم ربانی
حضرت آیت الله یعقوبی قائنی
  رضوان الله تعالی علیه

⬅️ ائمه ى اطهار - صلوات الله علیهم اجمعین -«ابواب الله» هستند. معناى باب این است که از آن مى توان وارد منزل شد. آنها «داعى إلى الله» هستند. یعنى به خدا دعوت مى کنند نه به خود.

▫️جابر باب الامام بود، ولى در باره ى سلمان فرموده اند:

« إن سلمان باب الله فى الأرض...»

▫️بلى، آنچه که باید مورد توجه قرار گیرد این است که سلمان به واسطه ى امیر المؤمنین علیه السلام باب الله شد...

⬅️ اگر انسان صفات بشرى را کنار بگذارد و صفات جزئى او در صفات کلى حق محو شود و وجود جزئى اش در وجود کلى فانى گردد، جلوه گاه حق مى شود و وضع دیگرى پیدا مى کند، چنین کسى «باب الله» است.

▫️سلمان - سلام الله علیه - نه معصوم بود و نه امام، در عین حال باب الله شد. یعنى او خود، باب خدا بود. و اگر سلمان بتواند به اینجا برسد دیگران هم مى توانند. اختصاص به او ندارد. به برکت پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و خاندان طاهرینش راه براى همه ى امت باز است. 

📚 « سفینة الصادقین ، ص ۵۱۵ »

صوت سخنرانی آیت الله یعقوبی قائنی

فرمایشات عالم ربّانی
حضرت آیت الله یعقوبی قائنی
     رضوان الله تعالی علیه

عبرت گرفتن از حالت گذشتگان

عدم اطمینان به نفس تا هنگامه ی مرگ

نتیجه مجاهده با نفس درک بیچارگی است

التجاء به خداوند و استمداد از او در مقابله با نفس

تعجب کردن انسان از ادعای خدایی کردن فرعون، و غفلت از تفرعن و خدایی کردن خودش

نهان بودن قدرت فرعونی در همه ی انسان ها

با هر کسی یک شیطانی هست که او را اغوا می کند

مراقبت از خود در برابر حیله های نفس

اگر خداوند دست انسان را نگیرد،  لقمه ی اول شیطان است.

《 هشتم محرم سال ۱۳۶۲ 》

برای دانلودصوت درلینک پایین کلیک بفرمایید

 

دانلودصوت سخنرانی آیت الله یعقوبی

زندگینامه آیت الله یعقوبی قائنی

 بسم الله الرحمن الرحیم

◽️

سخن گفتن درباره بزرگان اهل معنا بسیار دشوار است؛ چراکه از یک سو، شخصیت آنان، والاتر از آن است که هر کسی توان شناخت آنان را داشته باشد و از سوی دیگر، الفاظ و عبارات توان ترسیم و انتقال ویژگی‌های آنان را ندارد. چگونه می‌توان با چند جمله، شخصیت بزرگ عالم ربانی، عارف کامل، سالک مجذوب، عبد صالح خدا، آیت‌الله سید حسین یعقوبی قائنی ـرضوان‌الله‌تعالی‌علیه ـ را به رشته تحریر درآورد و حالات معنوی او را ملموس نمود؟! 

نادره‌ای که از ابتدای جوانی با شور و عشق الهی، چشم از هر دو جهان فرو بست و قدم در راه خدا گذاشت و جز رضای خدا به هیچ چیز توجه ننمود؛ آن که در پرتو لطف و عنایت اهل‌بیت اطهار(ع) با شور و دلباختگی از همه چیز گذشت و پا بر روی «خودیت» خویش نهاد تا به منزل مقصود رسید و کمالِ مطلوبِ اولیای الهی را درک کرد. 

چگونه می‌توان از کسی گفت که عمر پر برکتش را با یقین و معرفت، خالصانه به بندگی گذراند، و انسانی شد، با جلوه‌هایی که نشانگر عبودیت محض بود؟! آن کس که با عنایت خداوند متعال، چنان سلوک کرد و راه پیمود که در میان عالمان شیعه، یکی از نمونه‌های عینی و مصادیق مثال‌زدنی اهل معرفت شد. 

از هر زاویه به شخصیت او نگاه می‌کنیم و به هر بعد از ابعاد وجودی وی می‌نگریم، آسمانی از عظمت و دریایی از عجایب می‌بینیم که نوادر روزگار کمتر به آن دست یافته‌اند. 
اما چه چاره که: 
آب دریا را اگر نتوان کشید     هم به قدر تشنگی باید چشید

(ادامه دارد)